Soms komt er heel onverwacht iets bijzonders op je pad, een kans waar je normaal gesproken alleen maar van kunt dromen. Voor mij was dat de vacature bij Het Prinsenhof.
Een laat-veertiende-eeuws klooster, tegenwoordig een museum dat voornamelijk bekend is als de plaats waar Willem van Oranje vermoord werd. Schoolklassen, gezinnen, senioren, buitenlandse toeristen, ze komen allemaal naar de plek waar de kogelgaten in de muur nog steeds herinneren aan de moord op de Vader des Vaderlands. Iedereen kent wel het verhaal en de bijbehorende prenten: Balthazar Gerards schiet van achter een pilaar drie kogels af op de Prins, waarvan één hem dodelijk verwondt. Willem sterft in de armen van zijn vierde vrouw, Louise de Coligny. Zijn laatste woorden zouden zijn geweest: “Mijn God, mijn God, heb medelijden met mij, heb medelijden met dit arme volk”, al wordt tegenwoordig algemeen aangenomen dat hij vrijwel direct dood moet zijn geweest en dat hij deze woorden nooit meer gesproken kan hebben.
In 1984, precies 400 jaar na de moord, was er ineens die prachtige serie over het leven van Willem van Oranje met niemand minder dan Jeroen Krabbé in de titelrol. Twaalf was ik toen. Ik had op school bij de geschiedenisles net het verhaal te horen gekregen, maar op televisie kwam het pas echt tot leven. Het verhaal, de kostuums, de decors, de geweldige acteurs. Die serie heeft een vuur in mij aangewakkerd dat nooit meer uit is gegaan. Mijn levenslange fascinatie voor Willem van Oranje was geboren.
Toen ik jaren later mijn eerste kinderboek ging schrijven stond voor mij direct vast dat het over Willem van Oranje en zijn strijd voor de vrijheid zou gaan. In ‘De spiegel van Merlijn’ reizen drie kinderen door de tijd en komen ze in het jaar 1574 terecht. Eén van de kinderen, Lorna, is een echte geschiedenisfreak. Stiekem is dit personage misschien wel een beetje op mijzelf gebaseerd. In een prachtige scène beschrijf ik hoe de Prins in de kapel van het Prinsenhof een Franstalige kerkdienst bijwoont als drie kinderen – Lorna, haar oudere zus en haar kleine broertje – hem komen vertellen dat Leiden ontzet is. Willem nodigt de kinderen daarop uit in zijn vertrekken om hun avonturen in detail te vertellen. Voor Lorna een droom die uitkomt.
Mijn droom is kortgeleden ook uitgekomen. Geheel per toeval zag ik die vacature toen ik eigenlijk naar iets heel anders op zoek was. Je schrijft een heel enthousiaste brief, hoopt op een gesprek, maar vreest eigenlijk dat je er nooit meer iets van hoort. Maar soms rolt een balletje heel anders. En nu werk ik in het museum, precies op diezelfde plek waar bijna 450 jaar geleden iemand dat goede nieuws kwam brengen. Nu mag ik mijn passie overbrengen op de bezoekers, ze laten zien en laten voelen wat een geweldige plek dit is, wat een rijke historie dit pand heeft, wat een bijzondere man hier geleefd heeft en gestorven is. Iemand die niet alleen voortleeft in de geschiedenisboeken, maar ook in ‘De spiegel van Merlijn’, waar een nieuwe generatie kinderen kennis met hem kan maken. Wie weet is mijn boek voor kinderen van nu hetzelfde wat die televisieserie ooit voor mij was: het begin van een levenslange passie.