Het is even een tijdje rustig geweest op mijn schrijversblog. Nou ja, eventjes? Inmiddels is het ruim anderhalf jaar geleden dat ik voor het laatst een stukje schreef. Waarom die stilte?
Na de uitgeversdag kwam ik in een soort van schrijversdip. De dag zelf was geweldig. Heel veel geleerd van Marelle Boersma, en leuke contacten gelegd met verschillende uitgevers. Bij vijf van hen heb ik uiteindelijk mijn boekidee gepitcht. Ze leken allemaal oprecht geïnteresseerd.
In de weken daarna kwam de kater. Twee uitgevers wezen me af omdat het boek ‘niet in hun fonds paste’, het overbekende standaard antwoord waar je helemaal niets wijzer van wordt. Twee uitgevers hebben helemaal niets van zich laten horen. Blijkbaar was ik zelfs niet belangrijk genoeg voor een simpel knip-en-plak-e-mailtje van drie zinnen. En die vijfde? Ja die drukte me met mijn neus op de feiten. Het taalgebruik in mijn kinderboek sloot niet goed genoeg aan bij de doelgroep. Opbouwende feedback waar ik iets mee kon. Of toch niet?
Na deze afwijzingen had ik het gewoon even helemaal gehad met schrijven. Ik had er geen zin meer in, en als ik toch achter de laptop ging zitten kwam er helemaal niets bruikbaars uit mijn vingers. Het heeft ruim een jaar geduurd voordat ik weer inspiratie kreeg, en voordat ik zover was dat ik mijn opties op een rijtje kon en wilde zetten.
‘Ik heb helemaal geen uitgever nodig!’ was mijn conclusie eind vorig jaar. Ik kan het boek gewoon zelf uitgeven. Duizenden andere schrijvers hebben dat ook gedaan. Maar hoe dan? Waar begin je? Ja natuurlijk, bij de enige constructieve kritiek die je hebt gekregen van die vijf uitgevers. Het taalgebruik aanpassen aan de doelgroep. In mijn mailbox zat nog altijd een mailtje dat ik een jaar eerder gekregen had van een freelance redacteur. Ik had haar gevraagd mijn manuscript nog eens goed onder de loep te nemen en vooral naar de stijl te kijken. Haar antwoord kwam precies na de afwijzingen binnen. De mail zelf had ik destijds vluchtig gelezen, maar ik durfde de bijlage met de correcties niet te openen, bang voor nog meer slecht nieuws.
Toen ik in december eindelijk de moed had opgebracht om haar opmerkingen te lezen, had ik er gelijk spijt van dat ik dat niet al veel eerder gedaan had. Ze had ontzettend veel concrete opmerkingen waar ik echt verder mee kon, en ook gedetailleerde suggesties voor verbeteringen in de tekst. Dat was het keerpunt. Ik had mijn motivatie terug. Ik wilde weer aan de slag. Ik wilde mijn boek nog een laatste keer herschrijven en dan de wereld in sturen. Ik was er helemaal klaar voor.
En nu is het zover. Mijn boek, het eerste deel in de De Spiegel van Merlijn-serie, komt op 21 september uit. Over het proces ga ik jullie de komende weken meer vertellen. Houd mijn blog in de gaten voor verhalen over proeflezers, illustratrices, een haat-liefdeverhouding met InDesign, enthousiaste collega’s, advies van Stichting Booksupport, feedback van andere aspirant schrijvers, inspirerende schrijfvakanties en de voorbereidingen voor mijn boekpresentatie.
Ik kan niet wachten om mijn boek met jullie allemaal te delen.
(foto: Saskia Koot, ZassFotoos)
Ha Dennis, je bent een echte doorzetter en je boek is zo de moeite waard! Ik kijk er erg naar uit een door jou gesigneerd exemplaar in mijn handen te houden. Verder wacht ik ook vol spanning op de volgende delen van je blog. Dit eerste deel vond ik heel herkenbaar en goed geschreven.
Dankjewel, Petra! Mijn blog ga ik de komende tijd goed bijhouden. Ik ben van plan om tot de lancering van het boek twee à drie berichten per week te plaatsen. Daarna komt er hopelijk één of twee keer per maand een nieuw stukje, afhankelijk van hoeveel nieuws er te melden is.
Het gesigneerde exemplaar van mijn boek komt jouw kant op zodra het leverbaar is (21 september).